Την Τετάρτη, 22 Μαΐου, και ώρα 18:00 θα συναντηθούν τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης στο αναγνωστήριο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Καρπενησίου και θα συζητήσουν για τα βιβλία: Του Zoυλφί Λιβανελί  «Το σπίτι στο Βόσπορο»  και του Γιάννη Μακριδάκη  «Ήλιος με δόντια».

«Το σπίτι στο Βόσπορο» :  Περιγραφή

Όταν οι νέοι ιδιοκτήτες της επιβλητικής έπαυλης πάνω στον Βόσπορο διώχνουν τη γηραιά κυρία, τη Λεϋλά, την Κυρά, από το «παράσπιτο» που ήταν το σπίτι της, με τίτλους ιδιοκτησίας, επί εβδομήντα έξι συναπτά έτη, εκείνη μένει με τη βαλίτσα της πεισματικά απ’ έξω αρνούμενη τη φιλοξενία που με αγάπη της πρόσφεραν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής…

«Μια τρελή που κάθεται μπροστά στην πόρτα του κήπου του γιαλιού των Μπόσναλι…»
«Μπορώ να πάω εγώ γι’ αυτό το ρεπορτάζ;» είπε ο Γιουσούφ μόλις τ’ άκουσε -είχε αρχίσει να δουλεύει στην εφημερίδα πριν από έξι μήνες.
«Σου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον;» τον ρώτησε ο αρχισυντάκτης.
«Την ξέρω αυτή τη γυναίκα» είπε ο Γιουσούφ. «Δεν είναι καμιά τρελή».
«Καλά, άντε πήγαινε» είπε ο αρχισυντάκτης. «Μην καθυστερήσεις όμως, έχουμε πολλή δουλειά».
«Με θεωρεί ακόμα στραβάδι», είπε από μέσα του ο Γιουσούφ.
Στο σαγηνευτικό αυτό μυθιστόρημα, περνάμε διαδοχικά από την Κωνσταντινούπολη των χρόνων των Βαλκανικών πολέμων στην Κωνσταντινούπολη του σήμερα – τα χωριά του Βοσπόρου και το Τζιχανγκίρ. Ο Ζουλφί Λιβανελί σκιαγραφεί τη ζωή δύο γυναικών μέσα από το πλέγμα της μεταξύ τους σχέσης και των σχέσεών τους με τους άλλους. Πρόσφυγες και απάτριδες, πολιτικά γεγονότα και κοινωνικές εξελίξεις να τρέχουν… Αντίσταση, περηφάνια, πλεονεξία, αρχοντιά και το «απροσδόκητο». Ποια γεύση, εξάλλου, θα είχε η ζωή αν έλειπε το απροσδόκητο;

Το «Σπίτι στον Βόσπορο» δεν είναι μόνο η συγκινητική ιστορία δύο γυναικών, μιας ηλικιωμένης και μιας νεαρής, που ανακαλύπτουν η μία την άλλη… Εδώ ο Λιβανελί καταπιάνεται με το θέμα της βασικής ανάγκης του ανθρώπου για καταφύγιο. Και μετατρέπει την Κωνσταντινούπολη σε ήρωα τελικά του μυθιστορήματος…»
(Buket Asci, Vatan Book Review).
«Αυτό που με συγκινεί ακόμη περισσότερο είναι οι όμορφες, οι πολύτιμες λέξεις στις οποίες έδωσε νέα πνοή ο Λιβανελί…»
(Mustafa Mutlu, Vatan) (πηγή: http://www.biblionet.gr).

Ο Συγγραφέας

O Zoυλφί Λιβανελί γεννήθηκε το 1946. Είναι ίσως ο γνωστότερος και πιο δημοφιλής Τούρκος μουσικοσυνθέτης στη χώρα του αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει η Joan Baez, η Maria del Mar Bonet, ο Udo Lindenberg και η Μαρία Φαραντούρη. Έχει εργαστεί επίσης ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Sabah» και τη «Milliyet». Συνθέτης, συγγραφέας, σκηνοθέτης, και πρεσβευτής καλής θέλησης στην UNESCO. Με την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος το 1997, «Ο μεγάλος ευνούχος της Κωνσταντινούπολης», κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό μέσα και έξω από την Τουρκία. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και τιμήθηκε με το Βαλκανικό Λογοτεχνικό Βραβείο. Ακολούθησαν το 2001 το μυθιστόρημα «Ένας άνθρωπος, μια γάτα, ένας θάνατος», το οποίο απέσπασε το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Τουρκίας, η «Ευτυχία» το 2003, που μεταφράστηκε σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά, σουηδικά και ελληνικά), ενώ το τελευταίο του μυθιστόρημα «Το σπίτι στο Βόσπορο» κυκλοφόρησε στην Τουρκία το 2006 με μεγάλη επιτυχία (πηγή: http://www.biblionet.gr)..

«Ήλιος με δόντια»  :  Περιγραφή

Απόμεινα τότε, θυμάμαι, εκεί, κάτω από τη μεγάλη γαλαρία, γερμένος για κάμποση ώρα πάνω στη βαριά σιδεριά της καστρόπορτας, να κλαίω με αναφιλητά, ώσπου μέσα στο βούρκο του μυαλού μου άστραψε η σκέψη πως από κείνη την ώρα ήμουνα πια εγώ η μοναδική, η πιο μεγάλη ντροπή του Φρουρίου. Σκέφτηκα τις μέγαιρες αφρισμένες να με διώχνουνε, να με κατασπαράζουνε και να με ματώνουνε με τα νύχια και με τα δόντια τους. Τότε ένα σαρδόνιο γέλιο ξεχύθηκε από μέσα μου και μια δύναμη, που δεν ξέρω από πού ήρθε, έσφιξε τις γροθιές μου. Ένιωσα άτρωτος. Έκανα αμέσως μεταβολή και τράβηξα αποφασισμένος, με το κεφάλι ψηλά και με βήμα γοργό κατά το σπίτι μας. Στα παραθύρια πια δεν έστεκε καμιά. Δεν είδε καμιά τη δύναμη μου. Εκείνο το πρωί δεν πήγα στο μαγαζί. Αλλά ούτε θυμάμαι να ξανάνιωσα ποτέ τόσο άτρωτος όσο εκείνη τη μέρα.
Μια χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής.
Ένας άνθρωπος – παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ.
Μια άκρως προσωπική υπόθεση… (πηγή: http://www.biblionet.gr).

Ο Συγγραφέας

Ο Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό «Πελινναίο». Έχει γράψει τα βιβλία «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 ? 1946? (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006) και «10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940?, ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007), το πρώτο μυθιστόρημά του «Aνάμισης ντενεκές» (Eστία 2008) κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά, «Η δεξιά τσέπη του ράσου», νουβέλα (Εστία 2009), «Ήλιος με δόντια», μυθιστόρημα (Εστία 2010), «Λαγού μαλλί», νουβέλα (Εστία 2010), «Η άλωση της Κωσταντίας», μυθιστόρημα (Εστία 2011), «Το ζουμί του πετεινού», νουβέλα (Εστία 2012) (πηγή: http://www.biblionet.gr)..